Historia powstania Odnowy w Duchu Świętym

Opis historii Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym warto rozpocząć od życia błogosławionej siostry Eleny Guerry, które trwało od 1835 do 1914 roku. Elena była założycielką zgromadzenia zakonnego Oblatek Ducha Świętego. Miała objawienia Jezusa, który skarżył się, że ludzie odmawiają wiele nowenn, ale o tej jednej, przez Niego ustanowionej, nie pamiętają. Tą nowenną jest modlitwa przed Zesłaniem Ducha Świętego:

A podczas wspólnego posiłku przykazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca: „Słyszeliście o niej ode Mnie – [mówił] – Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym”  (Dz 1, 4-5)

Jezus przynaglał Elenę, by poprosiła papieża o ustanowienie tej nowenny, ale siostra opierała się z tym przez lata. W końcu napisała listy do papieża Leona XIII (17.04.1895) z prośbami o to, aby: 

  • nauka o Duchu Świętym działającym dla człowieka była na nowo objaśniana, przedstawiana wiernym – tak, by zwrócili się do Ducha Świętego, by On wrócił do nas;
  • przywrócić Nowennę przed Zesłaniem Ducha Świętego;
  • wierni zbierali się w podobny sposób jak Apostołowie, w Nowym Pokoju na Górze, w Nowym Wieczerniku, jednomyślnie i żarliwie wznosili modlitwy do Nieba, aby został wylany Duch Święty – a Maryja, tak jak była z Apostołami, tak będzie czuwać razem z nimi.

Leon XIII wydał 05.06.1895 (niecałe dwa miesiące od listu Eleny) dokument „Provida Matris Charitate”, w którym zobowiązał wszystkie Kościoły do odmawiana Nowenny do Ducha Świętego, a 09.05.1897 (dwa lata później) encyklikę „Divinum illud manus” – prawdziwą summa theologica o Duchu Świętym. 

Intencją nowenny miało być zjednoczenie chrześcijan na całym świecie. Widać zatem, że ekumenia nie jest dodatkiem do Odnowy, ale stoi u jej początków.

Ważnym dniem był początek XX wieku – 01.01.1901, kiedy równocześnie i niezależnie od siebie miały miejsce dwa wydarzenia:

  • na prośbę Eleny Guerry, Leon XIII w imieniu całego Kościoła zaintonował na początek nowego wieku hymn „Veni Creator Spiritus”, błagając Ducha Świętego, aby Jego Moc objawiła się w nowym stuleciu;
  • w Topeka (stan Kansas), w metodystycznej Szkole Biblijnej pastora Charlesa Parhama miało miejsce pierwsze udokumentowane świadectwo chrztu w Duchu Świętym. Gdy studenci modlili się, jedna z nich, Agnieszka Ozman, poprosiła pastora, aby nałożył na nią ręce (nie było wówczas takiej praktyki) i zaczął się za nią modlić. Gdy to zrobił, wówczas w grupie pojawiło się doświadczenie mówienia różnymi niezrozumiałymi językami.

Można przypuszczać, że katolicki papież modlił się o Ducha Świętego dla świata a On zechciał przebudzić najpierw protestantów. Doświadczenia Apostołów opisane w Dziejach Apostolskich odrodziły się w szczególny sposób w XX wieku, równolegle wśród wielu osób w kilku miejscach na kuli ziemskiej (Armenia, Stany Zjednoczone, Walia, Indie), niezależnie od siebie. W nowożytnym świecie, przepełnionym materializmem i agnostycyzmem, w dobie powszechnej laicyzacji, tysiące ludzi doświadczyło na nowo „wylania” Ducha Świętego. To zaowocowało całkowitą przemianą ich stylu życia, umocnieniem wiary, pogłębieniem życia modlitewnego i sięgnięciem z nową otwartością po Pismo Święte. Ponadto zasmakowano w głębokiej radości, wynikającej z nawiązania nowej i osobowej relacji z Bogiem.

Kościół Katolicki jakby nie od razu zareagował na powiew Ducha Świętego, o który prosił papież Leon XIII. Kolejna była inicjatywa Jana XXIII w 1962 r. – w wigilię otwarcia Soboru Watykańskiego II w całym Kościele zanoszona była modlitwa do Ducha Świętego. Jan XXIII otworzył Sobór na zasadzie: Niech teraz powieje Twój Duch i niech On działa. Podczas obrad do tekstu soborowego zostało wprowadzone pojęcie charyzmatu. Zaczyna się mówić o charyzmatach w Kościele jako powszechnej rzeczywistości, dotyczącej każdego chrześcijanina, a nie tylko wybranych jednostek. Zdaniem kardynała Suenensa Nową Pięćdziesiątnicą w gronie kardynałów był Sobór Watykański II, a w gronie Ludu Bożego było to wiele doświadczeń wylania Ducha Świętego.

Miejscem „narodzin” doświadczenia wylania Ducha Świętego w Kościele powszechnym był Katolicki Uniwersytet w Pittsburghu w Stanach Zjednoczonych. Grupa trzydziestu osób, wśród których byli studenci i profesorowie tej uczelni, w dniach 17-19 lutego 1967 roku odprawiała rekolekcje. Rozważania oparte były na czterech pierwszych rozdziałach Dziejów Apostolskich. W sobotni wieczór wielu z obecnych doświadczyło zjawiska, które wkrótce zostało uznane za centralne doświadczenie Odnowy, a które zaczęto nazywać chrztem w Duchu Świętym bądź wylaniem Ducha Świętego.

W Polsce podobne doświadczenie po raz pierwszy zostało odnotowane w Murzasichlu 9-10 lipca 1975 roku w grupie uczestników rekolekcji oazowych. Pierwsze zetknięcie się z ruchem Odnowy przeżył ks. Franciszek Płonka z diecezji bielsko-żywieckiej w 1975 r. W tym samym roku ks. Marian Piątkowski z Poznania był uczestnikiem kongresu charyzmatycznego w Rzymie, gdzie doświadczył chrztu w Duchu Świętym i zapragnął dzielić się tym doświadczeniem z innymi po powrocie do kraju. Następnie w 1976 r., w czasie studiów w Stanach Zjednoczonych, z ruchem charyzmatycznym zetknął się ks. Bronisław Dembowski. Z jego inicjatywy powstała grupa modlitewna w Warszawie (późniejsza Maranatha). Doświadczenie chrztu w Duchu Świętym stawało się coraz powszechniejsze w kolejnych miastach Polski: w grupach Ruchu Światło-Życie, w środowiskach studenckich czy w konkretnych ośrodkach duszpasterskich. W ten sposób powstawały pierwsze grupy modlitewne Odnowy w Duchu Świętym.

Źródła: